و نشان از ناتوانی برخی از خوانندگان در عرصه اجرا و جای خالی خلاقیت دارند.
به گزارش ایسنا، در سال‌های گذشته اجراهای صحنه‌ای پاپ هر بار به صورت متفاوتی خبرساز بوده‌اند، گاه به علت پلی‌بک خوانندگان، گاه به علت انجام حرکات عجیب و غریب و گاه حتی بخاطر پلی‌پک نوازندگان!
اما اخیرا گویا وضعیت تا حدی دستخوش تغییرات شده است؛ درحقیقت باتوجه به انتقادهایی که همواره بر نحوه اجرای خوانندگان و نوازندگان کنسرت‌های موسیقی پاپ وارد بود، گویا این افراد تصمیم گرفته‌اند که به هر قیمتی که شده، روی صحنه اجرای زنده داشته باشند، حتی اگر این امر به معنای فالش و بد خواندن آنها باشد.
البته ممکن است که طی یک کنسرت، بخش‌هایی هم باشد که کار خواننده خوب از آب در بیاید و لزوما کل کار خراب نشود، اما مسئله اینجا است که در چنین مواقعی اگر قرار است ویدیویی از اجرای این خواننده یا نوازندگان در فضای مجازی منتشر شود، قطعا آن ویدیو موجب آبروریزی آنها خواهد شد، نه اینکه نمایانگر آن بخش‌هایی باشد که خواننده تا حدی کار خود را خوب پیش می‌برد.
نمونه این امر، اجراهای اخیر افرادی همچون میثم ابراهیمی، مجید رضوی، علیرضا طلیسچی، بهنام بانی و ... است. ماجرا از این قرار است که طی چند وقت اخیر مدام ویدیوهای یکی از کنسرت‌های میثم ابراهیمی به صورت طنز در فضای مجازی منتشر می‌شد. در این ویدیوها، این خواننده را می‌بینیم که در حال خواندن است ولی معلوم نیست که چه می‌خواند و حتی برخی بخشی از موزیک ویدیوی آهنگ را در کنار ویدیویی از اجرای زنده همان آهنگ، در کنار هم قرار داده و به تمسخر اجرای خواننده پرداخته‌اند.
همچنین ویدیویی از اجرای کنسرت مجید رضوی هم اخیرا دست به دست می‌شود که دقیقا همین مشکل را دارد؛ چراکه اصلا مشخص نیست خواننده چه می‌خواند و حتی برخی از کاربران فضای مجازی حال این افراد را طبیعی ندانسته‌اند.
در ویدیوهای دیگری هم شاهد آکروبات بازی علیرضا طلیسچی و بهنام بانی روی صحنه هستیم که معلوم نیست به چه دلیل اما به یک باره تصمیم به پرش‌ها بلند روی صحنه می‌گیرند و با هر بار تکرار این امر، می‌توانند تشویق مخاطب را داشته باشند.
البته که انجام حرکات موزون یا حتی پرش روی صحنه اجرای کنسرت در خارج از کشور هم امر غریبی نیست، اما فضا کاملا متفاوت است. به این صورت که خواننده مثلا در یک کنسرت پر شور و هیجان در حال نمایش یک اجرای واقعی است و در این میان به علت فضای حاکم در کنسرت و برای برانگیختن هیجان بیشتر تماشاچیان اقدام به پرش از یک ارتفاع می‌کند و این‌گونه فضای کنسرت را مهیج‌تر می‌سازد.
درحقیقت این اقدامات بخشی از برنامه‌ریزی‌های تیم اجرایی برای کنسرت است نه اینکه خواننده به صورت فی‌البداهه اقدام به پرش کند!
نمونه این نوع اقدامات را می‌توان، پرش معروف لیدی گاگا در سوپربال دانست که هنرمند از بالای استادیوم روی استیج فرود آمد، حتی بندبازی‌های «پینک» روی صحنه یکی از این موارد است.
زمانی که مخاطب برای حضور در یک کنسرت هزینه می‌کند، حق دارد که از یک محصول خوب بهره‌مند شود و شاهد مناظری جذاب باشد. درحقیقت مخاطب هزینه می‌کند تا به تماشای کنسرت خواننده محبوب خود بنشیند و از اجرای زنده او لذت ببرد و بدین ترتیب یک ساعت و نیم از هیاهوی جامعه بدور باشد.
با این وجود برگزاری کنسرت‌های این روزهای کشور به هر چیزی شباهت دارند جز کنسرت، خواننده و تیمش گویا به علت نداشتن توانایی همه کار می‌کنند تا مخاطب را سرگرم کنند و حتی بیشتر مایه خنده آنها می‌شوند تا اجرای یک کنسرت درست و حسابی.
حال اگر این افراد استعداد بیشتری در خنداندن مخاطب دارند، پس چرا به سمت طنز نرفته‌اند و پیشه خوانندگی را در پیش گرفته‌اند؟
این افراد با هزینه‌های گزاف و تبلیغات سنگین، مخاطب را به سالن‌های کنسرت می‌کشانند و حتی حق افراد بااستعداد را پایمال می‌کنند، چه بسا خوانندگان و گروه‌های مستقل خوب موسیقی هن کم نداریم که به علت نداشتن حامی مالی یا فعالیت نمی‌کنند و یا به صورت زیرزمینی کار می‌کنند.
تمامی این موارد اما، یک سوال تکراری را به ذهن متبادر می‌کند، آن هم اینکه سیستم مجوزدهی وزارت ارشاد دقیقا چه می‌کند؟ چگونه می‌شود که این افراد با این میزان از توانایی و استعداد سالن‌های کنسرت را تسخیر کرده‌اند، با آن وضعیت ترانه‌ها به راحتی مجوز می‌گیرند و حمایت می‌شوند؟
البته که این امر بدین معنا نیست که وزارت فرهنگ مانع فعالیت این افراد شود، اما حداقل می‌تواند مسیر را برای افراد مستعد، هموارتر کند.
انتهای پیام